Υπάρχει μια προωθητικά καμπάνια για το Σίγρι που λέει «Αξίζει να φτάσεις ως το τέρμα». Είναι όντως εξαιρετικά μακριά από την πόλη της Μυτιλήνης το Σίγρι αλλά υπάρχει ένα ακόμη μέρος που μπορεί εξίσου άνετα να χαρακτηριστεί ως το τέρμα του νησιού της Λέσβου. Αυτό είναι τα Λάψαρνα. Αν φτάσεις ως εδώ βρίσκεσαι σε ένα παράξενο σεληνιακό τοπίο. Κάτι ανάμεσα στην πραγματικότητα και βιβλία φαντασίας. Ελάχιστα σπίτια ξεχασμένα στη μέση του πουθενά. Ξηρό και άνυδρο τοπίο που εναλλάσσεται με βλάστηση και κτήματα. Μια εικόνα που μπορεί να σε ταξιδεψει ακόμη και ένα καυτό μεσημέρι του καλοκαιριού. Ένας τόπος που σου θυμίζει ότι έχεις φτάσει πολύ μακριά και έχεις φύγει από την καθημερινότητά σου. Ειδικά το φθινόπωρο και το χειμώνα η περιοχή είναι πιο δύσκολα προσβάσιμη και χαρίζει μοναδικές εικόνες άγριας ομορφίας.

Στο τέρμα του δρόμου αριστερά στην παραλία βρίσκεται η εκκλησία Γέννησης της Θεοτόκου. Ως αυτή τη θέση είναι εφικτό να φτάσει το αυτοκίνητο. Σταματάμε εδώ και ξεκινάμε την πεζοπορία. Το πρώτο πεζοπορικό χιλιόμετρο γίνεται σε χωμάτινο δρόμο και επιτρέπει να απολαύσουμε την παραλία που αφήσαμε πίσω.

Στο τέλος του δρόμου, (δεξιά και κλεισμένο με διαχωριστικές σίτες) βρίσκεται ένα μαντρί που στην πρώτη διέλευση δείχνει άδειο. Ακολουθεί ανάβαση περίπου 70 μέτρων σε ένα εντελώς άνυδρο τοπίο με μικρούς αγκαθωτούς θάμνους. Φτάνοντας στην κορυφή η θέα είναι μαγική. Το Αιγαίο απλώνεται μπροστά μας πανέμορφο και βραχώδεις γκρεμοί που θυμίζουν τις διάσημες εικόνες της Ιρλανδίας γεμίζουν όλο το οπτικό μας πεδίο.   

Το ωραίο είναι ότι μπορούμε να προχωρήσουμε σχετικά άνετα στην κορυφογραμμή με κατεύθυνση προς το Σίγρι, που όμως βρίσκεται πολύ πολύ μακριά!!!

Σύντομα φαίνεται το νησάκι Πόχης που δεσπόζει στην περιοχή.

Η διαδρομή μπορεί να συνεχιστεί ως και απέναντι από το νησάκι.

Αυτή τη φορά όμως σταματάμε λίγο πριν την τελική κατηφόρα προς το νησάκι. Όσο προχωράμε στην κορυφογραμμή και ειδικά πριν την τελική κατάβαση τα θαμνάκια γίνονται πιο πυκνά και αγκαθωτά και ενδείκνυται ακόμη και καλοκαίρι να έχουμε παντελόνι και ορειβατικά παπούτσια.

Στο κατέβασμα προς το μαντρί μας υποδέχεται ένας μικρός φύλακας σκύλος. Κάνει το φωνακλά μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει το ψωμί του στα πρόβατα του μαντριού, τα οποία δειλά δειλά ξεπροβάλλουν.

Στην επιστροφή επισκεπτόμαστε το εκκλησάκι της Θεοτόκου. Οι βάρκες των ψαράδων και το εκκλησάκι συνθέτουν μια εικόνα βγαλμένη από καρτ ποστάλ! Το προαύλιο του προσφέρει πανοραμική θέα της περιοχής και είναι άνετα προσβάσιμο για επισκέπτες όλων των ηλικιών.